Anımsıyor musunuz? Çocukluğumuzda bize ‘’aferin’’ denmesi çok önemliydi.
Annemizden, öğretmenimizden, komşularımızdan duyduğumuz ‘‘Aferin’’ sözcüğü bizi mutlu eder, göğsümüzü kabartırdı.
Takdir edilmenin, beğenilmenin, onaylanmanın, bir tür alkışlanmanın sonucuydu aferin.
En çok da ilkokulda; okula gittiğimiz dönemlerde öğretmenlerimizden duyardık.
Başarılı geçen sınav sonraları, müsamere zamanı oynadığımız piyes sonrası, okullar arası yarışmalara katılım sonrası; hem yakın çevremizden, hem de öğretmenlerimizden duyar, bizi daha çok çalışmaya, daha çok başarılı olmaya iterdi bu ifade.
Ortaokul ve lisede de biraz duyar olduk ama ne zamanki okul dönemi bitti; işte o zaman ‘’Aferin’’ de bizden uzaklaşmaya başladı, aramıza bir soğukluk geldi. Görüşemez olduk ve sonunda birbirimizden koptuk.
En son ne zaman duyduğunuzu hatırlıyor musunuz?
Takdir etmeyi bilmenin yolu sevmekten geçer. Sevdiğiniz biri, güzel başarılı bir şeyler yapmışsa onu takdir edersiniz, çevrenizde övgü ile ondan bahsedersiniz, yaptıklarından gurur duyarsınız, elinizle alkışlamak yerine ağzınızdan çıkan alkıştır o sözcük.
Ama yok eğer o kişinin sizin için önemi yoksa ağzıyla kuş tutsa işe yaramaz. Değil aferin demek, dönüp bakmazsınız bile yaptıklarına.
Oysa telaffuzu veya yazımı hiç de zor olmayan bir sözcüktür AFERİN.
Okul dönemi bittikten sonra ne evimizde eşimize, dostumuza; ne de işimizde, kullanmaz olduk bu sözcüğü.
‘’Aferin’’ baktı ki, ona ihtiyaç duymuyoruz, hayatımızdan sessizce çıktı ve biz insanları kendi duyarsızlığımızla, tepkisizliğimizle, baş başa bıraktı.
Övmenin yerini yermek, takdirin yerini küçümsemek almışsa eğer; AFERİN ne yapsın?
