Nihayet yine buluştuk. 4 Ağustos’tan itibaren normal yayın sürecine geçeceğimizi öğrendiğimde; sizlerle yazarak konuşmayı özlediğimi, duygularımı ifade etmeyi özlediğimi fark ettim. Sadece bu mu? Tabi ki hayır.
Aslında bir sürü şey fark ettim. Hepinizin fark ettiği şeylerdi bunlar.
Uzun zamandır açmayan orkidemin her sabah mutfak balkonunda beni göre göre coşarak çiçeklerini açtığını fark ettim. Bahçedeki güllerin renginin daha canlı olduğunu fark ettim.
14 yaşındaki, her sabah güne havlayarak başlayan köpeğimizin, Pandemi günlerinde bizim evde olduğumuzu bilmenin rahatlığıyla hiç havlamadığını fark ettim.
Her gün görüştüğüm halde, ertesi günü yine aynı kişiyi arayıp, bugün ne yaptın diye abes sorular sorup muhabbetin nasıl uzadığını fark ettim.
Evimi özlediğimi, boş boş oturup TV seyretmeyi, film izlemeyi özlediğimi fark ettim. Değişik tarifler denemeyi özlediğimi fark ettim. Bedenimi ve ruhumu fark ettim.
Ellerimin beni ne kadar mutlu ettiğini fark ettim. Ellerim olmadan bir şey üretemeyeceğimi fark ettim. Camaltı çalışmalarımı yapabilmem için, çamuru şekillendirip onu vazoya veya kaseye dönüştürebilmem için ellerime ihtiyacımın olduğunu ve onlar sayesinde bir şeyler yaratabildiğimi ve bundan muhteşem bir haz duyduğumu fark ettim. Ellerim işlemediğinde ben, ben değilmişim meğer.
Ruhumun ne kadar yorulduğunu ve taşıyabileceğimden kat kat fazla sorumluluklar almış olduğumu, üstelik bunun kimsenin de umurunda olmadığını fark ettim.
Gerçek sevenlerimi ve mecburi sevenlerimi fark ettim. Soframda oturmamış, ekmeğimi yememiş birilerinin beni aramasına rağmen, soframı açtığım halde, paylaştığım halde unutulduğumu fark ettim.
Ama en en en çok sahili özlediğimi fark ettim. Yasakların kalktığı ilk gün hava yağmurlu olmasına rağmen kendimi sahile attım. Her zaman gittiğim mekanda oturup kahvemi aldım elime ve seyretmeye başladım. Ormanı, denizi, Şövalye Adası’nı, martıları, yağmuru ve yaşadığımı fark ettim.
Yasaksız, engelsiz, sağlıkla ve özgürce yaşamak dileği ile.
