SONSUZ VAROLUŞ MÜCADELESİ

İnsanlar tamam, hayvanlar tamam. Bitkiler ne durumda? Onlarda da vardır mutlaka tohumlarını geleceğe gönderme gayreti. Varsa nasıl? Bu konuyu çok merak ediyorum. Bakalım arkadan ne çıkacak? 

Bu canlı cansız varlıklar nereye koşturuyor böyle," aman biz eksik kalmıyalım!" dercesine. Her yetişkin , kendi canı pahasına yavrusunu, tohumunu koruyor, yaşatmaya azami çaba gösteriyor. Kendi ölüp gitse de, yavrusunun yaşamasını ve neslinin devam etmesini gerektiren her şeyi yapıyor. Neden acaba? Bir büyük buluşmada eksik kalmamak için mi? Yoksa hesap mı verecekler varamadıklarında?  Nedir bu geleceğe koşturma telaşı? Bir bakalım!

Yavrusunu büyük bir sevgi ve şefkatle yaşatma, büyütme, koruma, var etme içgüdüsü bütün canlılarda var.Sanki her canlı doğumla getirdiği belki de genlerinde, DNA' larında sakladığı, şifrelediği sırları, yaşamsal varlıksal bilgileri, yavrularına aktararak gelecekte yapılacak büyük buluşmaya kazasız belasız, eksiksiz iletmek mi istiyor? Kimbilir?

Baba olsun, anne olsun çocuklarının başına bir iş gelmesin diye canlarını ortaya koyarak korumaya çalışırlar. Özellikle anneler, çocuğu yangının içinde kalsın, hiç düşünmeden yangının içine dalar ve yavrusunu kurtarır. Kendisi çoğu kez hayatını kaybeder. Yavrusu sağ salim kurtulsun da, kendini hiç düşünmez bile. Daha geçen gün televizyonda haberlerde izledim. Yolda giderken araba çarpmasın diye, torununu hızla itekleyerek kurtaran ama ne yazık ki kendisi arabanın altında kalarak can veren bir nine. Daha ne dramlar buna benzer. 

Hayvanlar desen aynı şekilde. Bütün hayvanlar yavrularını korumak ve geleceğe aktarmak için canları pahasına çaba gösteriyor. En zararsız gördüğünüz tavuk bile, yavrusunun yanına kimseyi yaklaştırmaz , nasıl arslan kesilir, bilirsiniz.

Bitkilerin de hem kendilerini hem yumrularını zararlı böceklerden ve tehlikelerden korumak için özel kimyasallar salgıladıklarını okumuştum kitaplarda. 

Bütün canlılarda görülen bu yavrularını kendilerinden daha fazla yaşamaya layık görmenin,  kendi ölümleri pahasına, yavrularını geleceğe sağ salim ulaştırma telaşı nedir diye çok düşündüm. Bir sonuca da vardım kendimce ama o bende kalsın şimdi.

Kendisi de anne olan bir yazar arkadasıma açtım konuyu. Dedi ki, ana- babalar özellikle anneler hücrelerine varana kadar, bütün varlıklarıyla çocuğa can verdiklerinden, yani hir anlamda artık o çocukta var olduklarından, çocuklarını canları pahasına korurken, korudukları aslında bir snlamda kendileri. Kendilerini doğurduklarında görerek, çocuklarını korurken, kendilerini de koruyarak geleceğe kalmış olduklarına inanıyorlar. 

Bana oldukça mantıklı geldi. Ama benim kendimce vardığım sonuç biraz daha farklı. Onu da tam netleştirdiğimde yazayım.