BİR DEPREMİN YILDÖNÜMÜ ÜZERİNE BİRKAÇ SÖZ

Bu satırları yazdığım gün 6 Şubat 2024 Salı. Geçen yıl bugün uyandığımız kara günün sene-i devriyesi. O gün yatamamış, çok erken saatlerde salona gidip oturmuştum. Hava daha karanlıktı. Telefonu açtım, bir haberlere bakayım dedim. Aman Tanrım bir de ne göreyim. Daha ilk haberin manşeti: " Yıkıldık" idi. 7.7 şiddetinde korkunç bir deprem olmuştu. Bir alt satıra geçtim.
"  Kahramanmaraş" ismini görünce dizlerimin bağı çözüldü. Telefon elimden düştü. Öylece kalakaldım. Sadece: " Füsun" diyebildim. Eşim hemen uyandı. Durumu iki kelimeyle anlattım ve , " Ozan" ı bir ara dedim acele. Aradı. Hatlar çalışıyordu Allah ' tan. Ozan ' ın sesini duyunca dünyaya yeniden gelmiş gibi oldum. Evden alelacele çıkmışlar, terlik pijamayla evlerden uzaklaşmaya çalışıyorlar. Eşi Lale de yanında çok şükür. Nasıl mutlu oldum anlatamam. Arabaya binmişler, gelinin annesi ve kardeşlerinin olduğu Adıyaman' a doğru gitmeye çalışıyorlar. " Binlerce şükürler olsun"  diyerek, Kahramanmaraş ' taki şair dostum Lütfi Bilir' i aradım. Onun ve diğer arkadaşların sağlık haberlerini aldım. Sonra Hatay' da Samandağ' da yaşayan şair arkadaşım Seval Beyazgül' ü aradım. Görev yaptığı hastane yıkılmış, Seval' i enkaz altından çıkarmışlar. Neyseki önemli bir şeyi yok. Yine Hatay' dan şair dostum Mahmut Özkoca' yı aradım. Onun da evi gitmiş ama kendisi sağ şükürler olsun. 
Sabah olunca haberlerden öğrendim ki, memleketin yarısı gitmiş. 10-11 vilayet ve ilçeleri, köyleri hep yıkılmış. Çocuklarımızın kurtulduğuna sevinirken, onbinlere mezar olan bu yerlere yandık yakıldık. Kış günü, buz gibi havada kurtulanlar bile soğuktan kırıldı gitti. Depremin acısını dakikası dakikasına onlarla birlikte yaşadık. Çocuklarımızın da orada olması nedeniyle, depremi içimizde hissettik, aynı duyguları yaşadık. Halen daha acısı içimizde. Unutulacak bir acı değil. Ölenlere binlerce rahmet diliyorum . Allah bir daha böyle bir acı yaşatmasın. 
Geçen yıl Kurban Bayramı'nda yani depremden sonra bir kez daha gittik. Eski Maraş' tan eser yoktu. Her taraf harabeye dönmüştü. Gözlerim dolarak gezdim caddelerinde. 2022 yılında gördüğüm o güzelim Maraş artık anılarımızda kalmıştı.
Kayıplar çok. Acı büyük. İnsanlık büyük bir sınav verdi. Tüm ülke seferber oldu yardım etmek, yaraları sarmak için. Halkımız, insanlarımız insanlık sınavından başarıyla geçtiler. Ülkenin dörtbir yanına dağılan depremzedeleri görenler, yollara çıkıp ağırlamak, misafir etmek için can attılar. Mutlu oldum, gurur duydum, umutlandım.
Bugün anma törenleri yapılıyor. Bildiğiniz laf salatası. Hani Orhan Veli ' nin bir şiiri vardır:" Neler yapmadık bu vatan için/ Kimimiz öldük/ Kimimiz nutuk söyledik."  Hiç ders almıyor kimileri. Gözlerini para, pul, rant,kin, nefret ,  haram bürüyenler, bu kadar can kaybına rağmen , zerre kadar taviz vermiyorlar bu tavırlarından. 
En büyük kaybı da bunların yüzünden yaşadık: İnsanlık kayboldu. Utandık. 
Bir kez daha depremde hayatlarını kaybedenlere rahmet diliyorum. Mekanları cennet olsun. Kalanlara sabır ve dayanma gücü diliyorum. İnsanlık çıtasını yükselten paradan, puldan, ranttan, çıkardan, kinden, nefretten uzak tüm güzel insanlara da selamlar gönderiyorum. İyi ki varlar da, dünya onların  yüzü suyu hürmetine dönüyor.