Sevim Tutar Arıcak

ÖZÜR DİLERİM KÖYÜM

Sevim Tutar Arıcak

  • 744

Yürüyoruz dikenlerin içinde kanla karışık
Güneş bakar yüzümüze gözünü kısıp
Yabancı değil bize taşlı tarlaların tokadı
Toprakla geçirdik akşamı sabahı

Bize bakar karşı kayaların yüzü
Mert olur yiğit adamın sözü
Sabana sürmüş baba Ali öküzü
Ezdirmemiş kimseye bu öksüzü

Evlat saymaz ise anayı babayı
Ben yarattım sanır dünyayı
Hiç kendisinde bulmaz kabahati
Geçemez duasız bu yolları

Yürürdüm elimde atın yuları
Daha küçükken ezberledim bu yolları
Denk edip ata sarardık sarmayı
Anam düşürmüş dile bozlağı

Meşelikte bulurduk sarı otları
Arapsaçına katıp kavururduk bozalakları
Kızılenden kazardık katırtırnakları
Tencerede ekşili sarımsaklı eşek turpları

Kazıp kazıp yerdik bazı otları
Tatlıya sayardık akdutları
Yıl yıl yeniden yapardık tarhanayı
Açıkçası hiç de dert etmezdik fıkaralığı

Yine filizlendi bak köyümün bağları
Yeşerdi dal dal ağaçları
Çiçek açıp süslendi sokakları
Çiçeğe uçtu yeniden arıları

Yaralanmış da ağlar Babadağ’ı
Sevmez başındaki kalabalığı
Devirmişler eteklerinden katranı çamı
Delik deşik yaralı
Ağlıyor çocukluğumun baş eğmez dağı

Gönlüme düşer acı ile ağıtı
Kim yazmış bu fermanı kâğıdı?
Kırıldı bağrında dalı budağı
Ellenmezdi çocukluğumda taşı ağacı

Anladık ki kimse duymaz bu feryadı
Nereye kondurur şimdi kekik yuvayı?
Taş ağladı ağaç ağladı, dal ağladı
Dalında kuşlar, yusufçuklar ağladı

İnsanlar böyle kirletirler doğayı
Ben yarattım sanırlar dünyayı
Yerinden oynatırlar taşları
Söküp söküp de öldürürler ağaçları
Yuvasız ötmez olur bu dağın bütün kuşları
 

Yazarın Diğer Yazıları