Mahçup duvarlar

Ne hayatlar var
Parça parça bölük bölük
Bazı evlerde ışıklar
Daha yanmadan sönük

Kuru ekmeklere doğranan umutlar
Yalnızlaşmış düşlerin ormanında
Kaybolan bakir duygular
Uçup gider duman duman

Olmalıydı insan, insana Ahlâk örtüsü
Çekilmiş elleri ayakları yaşamdan
Tel tel dökülmüş insanlık
Küçük öksüzümün gözünden

Dertleri var bu evlerin
Katar katar karanlığa kattıkları
Katran karası çığlıkları
Yankılanır da duyulmaz bağrında

Kapanmış kapı pencereler
Susmuş kendi karanlığının içinde
Çırpınır karıncalar yetişmek için
Konuşmaz bir daha,
Bu suskun mahcup duvarlar