KIRGINIM
Sevim Tutar Arıcak
- 1002
Kırgınım ben hayata
Ve de insanlara
İsyan etmek ne haddime
Koşarak gelmişim kan kokan düzene
Ben kırıldıkça
Kırıldı sayfa sayfa yapraklar
Ne kötü insanlar var
Öldüğüme sevinir bunlar
Kırgınım artık herkese
Ve de her şeye
Çekilip içime
Soruyorum
Ben neden doğdum diye
Doğmuşum işte
Dünyanın kötü olduğunu bilmeden
Hep üzüldüm insanlar yüzünden
Güller dökülse de gülmelerimden
Bahsedemedim içimdeki güzelliklerden
Şimdi hepsi kırgın gülmelerim
Hayata eksik gelişlerimin
İmtihanıdır benden kaderin
Yalnızlığım ve de kimsesizliğim
Keşke hayvanlarla kardeş
Kuşlarla yoldaş
Çiçeklerle sırdaş
Bulutlarda yağış olsaydım
Ne kadar merhametsiz insan nesli
Bağrımda sağanaklar kilitli
Damlaya damlaya birikti
Kırıldığım yerden umutlar silindi