Deprem Psikolojisi: Bir Yıl Sonra Toplumsal İyileşme Süreci

Deprem’in üstünden tam 1 yıl geçti. Dile kolay bir yıl. Bundan tam 1 sene önce deprem bölgesinde yaşayan insanlar hiç beklenmedik iki afetle sarsıldı. İlk depremin şokunu atlatamamışken ikinci bir deprem daha meydana geldi. Afet bölgesinde yaşamayan insanlar olarak yaşanan can pazarını kimimiz kitlesel medya aracılığıyla izledik; kimimiz de bölgeye gidip afeti yaşamış insanlara destek olmak istedik. Maddi manevi nasıl yardım edilebilirse yardım etmeye çalıştık. Günlerce canlı ve cansız bedenlere ulaşabilmek için başta ülkemiz olmak üzere birçok ülkeden gelen yardım ekipleri çok uğraştı. Yardımın geciktiği veya ulaşamadığı bölgelerde insanlar sevdiklerini, aile üyelerini hatta belki de şimdiye kadar hiç karşılaşmadıkları insanları kendi elleriyle yığınların altından çıkarmak için büyük çaba sarf ettiler. Kimileri enkazdan kurtulurken maalesef depremde çok fazla canımızı kaybettik. 

Afet mağdurları depremin yaşandığı günlerden bu yana birçok ihtiyaçlarını karşılamakta zorluk çektiler. Beslenme, barınma, ısınma ihtiyacını gidermek hiç kolay olmadı. Afeti etkileyen bölgenin büyüklüğü ve afetin şiddeti birçok şeyi ulaşılmaz kıldı. Ülkece yaralarımızı sarmak için canla başla mücadele etsek de giden canları, zarar görmüş bedenleri, insanların kaybolan hayallerini maalesef geri getiremedik. O zamandan bu zamana yanlarında olabildiysek ne mutlu bize.

Deprem aynı zamanda psikolojimizi de derinden etkiledi. Özellikle sevdiklerini kaybeden insanlar zorlu bir yas sürecine girdi. Deprem mağdurları depresyon olmak üzere çeşitli ruhsal sorunlar yaşadı. Depremi televizyondan, sosyal medyadan izlemek de aynı zamanda birçok insanın anksiyetesini tetiklendi; çünkü ne acı ki bir günde her şeyini kaybeden insanların yaşamlarına şahit olduk. Böylece ölüme kendimizi belki de hiç olmadığı kadar yakın hissettik. Bir gün bizim de yitirebileceğimiz şeylerin farkına vardık. Malımız, mülkümüz, sevdiklerimiz ve biz… Bir günde her şeyin elden gitme düşüncesiyle uzun süre savaştık. Kontrolümüz dışında olan şeylere şahit oldukça aklımızı yitirir gibi olduk. Normal rutinlerimize devam etmekte zorlandık. Yine de umudumuzu yitirmemek için hem psikolojik hem fiziksel olarak mücadele ettik. Etmeye de devam ediyoruz. Deprem her açıdan hayatımızı olumsuz yönde etkiledi; hala da etkilemeye devam ediyor. Bu yüzden daha çok birbirimize sarılmaya, birbirimizin yanında olmaya ihtiyacımız var. 
Dilerim böyle bir acıyı bir daha hiç yaşamayız. Kaybettiğimiz her canı derin bir sevgi ve rahmetle anıyorum.