Geleneksel aile yapılarında erkeğin daha egemen olduğu ataerkil aile yapıları ve nispeten daha az olmakla beraber anaerkil aile yapıları oluşmuştur.
Büyüklerin bilgi, kültür, yaşam deneyimlerinden dolayı ve hemen hemen tüm toplumlarda büyüğe saygı anlayışının olması nedeniyle bu geleneksel yapılar anlaşılabiliyor.
Ancak sanayi devrimiyle yavaş yavaş aile yapılarında meydana gelen değişimler, aileleri daha da küçültmüş ve çekirdek aile kavramlarını ortaya çıkarmıştır. Bu çekirdek aile tek çocuklu ailelere kadar küçülmüştür.
Bu durum beraberinde aile anlayışında çok büyük kültürel değişmelere yol açmış, ve maalesef sanki şaka yapar gibi çocukerkil aile yapısını ortaya çıkartmıştır.
Evet maalesef artık azımsanmayacak kadar çok bu aile yapısı ile karşılaşır olduk. En çok da kendini aydın ve okumuş gören aileler içerisinde.
Çocuğun egemen olduğu yani evlerde artık çocukların istediklerinin yapıldığı bir aile yapısı.
Bunun adına da bilinçli çocuk yetiştirme diyorlar.
Bir arkadaşımdan dinlemiştim: Kız babasını arıyor torununla seni ziyarete geleceğiz diye. Seviniyor babası, kızını görecek, torununu sevecek. Heyecanla bekliyor. Saatler geçiyor gelen giden yok. Sonra meraklanıp arıyor kızını. Kız diyor ev “Babacığım sizin evin yanındaki parka kadar geldik. Can parkta oynamak istedi. Sonra da yoruldu ve eve dönelim diye tutturdu. Biz de eve dönmek zorunda kaldık.”
Buna nasıl bir yorum yapayım bilemedim. Umarım o anne bunu yaşar ve babasının duygularını anlar.
On kişilik bir aile bir restorana yemek yemeye geliyorlar, üç yaşındaki çocuğun ben hamburger yiyeceğim inadı ile o restorandan çıkıp hamburgerciye gidiyorlar.
Yabancı bir aile tanıdığım var. Bazen siz konuşurken araya çocuk giriyor, sizi dinlemeyi yarıda kesip önce çocuğu dinliyor sonra size dönüp nezaketen kusura bakmayın deyip sohbete devam ediyor.
Bunun adına çocuk yetiştirme diyorlar, karşıdakine yaptığı saygısızlıkla aslında nasıl kötü bir örnek olduğunu bilmeden.
Maalesef böyle yetişen bencil, saygısız ve özgüven mahrumu çocuklar ortada.
Ya ifrat ya tefrit. Ortasını bir türlü bulamıyoruz.
Üniversitede öğrencilik yıllarımda beraber kaldığım, tıp fakültesinde okuyan bir arkadaşım vardı.
Bir gün böyle sohbet ederken ablasını istemeye gelen misafirlerden sonra, kendisi daha altı yedi yaşlarında iken babasının onu karşısına alıp, “Oğlum ablanı istiyorlar sen ne diyorsun” diye sorduğunu anlatmış ve şöyle demişti: Evet babam bana bunu sordu. Yok vermeyelim desem beni dinleyecek değildi ama beni ailenin bir ferdi olarak gördü, benim fikrimi almak istedi. O zaman çok gururlanmıştım.”
Evet çocuk yetiştirmenin orta yolu bu olsa gerek.
Evlatlarımızı yetiştiriyor ukalalığı ile zayi etmeyelim. Toplumun temeli sağlam aile yapılarıdır. O yapı içerisinde herkes yerini bilmeli.
