Siz farkında mısınız?

Tolstoy’un "İnsan Ne ile Yaşar" adlı kitabında, çiftçi Pahom’un hazin ve ibretlik öyküsü yer alır.
Sıradan kendi halinde bir çiftçi olan Pahom, daha zengin bir hayatın hayalini kurmaktadır. Uzak bir yerlerde, cömert bir reisin karşılıksız toprak verdiğini duyunca, daha çok toprak elde etmek için reise gidip talebini iletir. Gerçekten de reis herkese istediği kadar toprak veren cömert biridir. Pahom’a “Sabah güneşin doğuşundan batışına kadar kat ettiğin bütün yerler senin; fakat güneş batmadan yeniden başladığın yere dönmen lazım.” der. “Yoksa bütün hakkını kaybedersin.”
Pahom güneşin doğuşuyla beraber başlar yürümeye. Tarlalar, bağlar, bahçeler geçer. Tam geri dönecekken gördüğü sulak bir araziyi es geçemez. Şu bağ, bu bahçe derken bakar ki güneşin batmasına az kalmış. Koşar, koşar, ama kesilir takâti. Halsiz adımlarla yürümeye devam ederken, Pahom’un burnundan kanlar damlamaya başlar. Tam başladığı noktaya yaklaşmışken, bir an yığılır yere ve bir daha kalkamaz…
Reis olanları izlemektedir. Çok kereler şahit olduğu olay yeniden vuku bulmuştur. Adamlarına bir mezar kazdırır. Pahom’u bu mezara gömerler. Reis Pahom’un mezarının başında durur şöyle der: “Bir insana işte bu kadar toprak yeter!”
Neredeyse sürekli stokluyoruz. Yiyecek, giysi, vb. Hatta hayatı bile stokluyoruz neredeyse. Gelecekte bir gün daha konforlu yaşayabilmek adına. Esasında yaşadığımız anı es geçtiğimizi ne zaman anlayacağız?
Siz farkında mısınız?
Ölümün hep başkaları için olacağını düşünüyoruz. Bir gün o gerçekle benim de karşılaşacağımı ne zaman anlayacağım?
Siz farkında mısınız?
İçebildiğimiz bir kupa çayın, yiyebildiğimiz peynire, simite ulaşabilmenin bir zenginlik olduğunu ne zaman anlayacağız? 
Siz farkında mısınız?
Bir evi sevgiyle, dostlukla donatan bir kadının, akşamları evine gelen, eline sağlık diyen bir erkeğin, ne kadar büyük bir zenginlik olduğunu ne zaman anlayacağız?
Siz farkında mısınız?
Nefes alabilmeyi, nefesini verebilmeyi, konuşabilmeyi, düşünebilmeyi parayla alamıyoruz. Bunlar elimizden gittiğinde, neyimiz varsa vererek tekrar elde etmek istiyoruz. Ama nafile, elimizden bir şey gelmiyor. 
Sahip olduğumuz çok değerli şeyleri zamanında fark edebiliyor muyuz?
Siz farkında mısınız?
Selamlar Saygılar Sevgiler