Hasret

Anaya hasret olursun, babaya hasret olursun, özlersin sevdiğini. Özlersin eşini, özlersin çocuklarını. 
Özlersin doğduğun yeri, özlersin, gidersin görmeye. Sokaklarında yürürsün, rahatlarsın. İçin dolar ağlarsın, hatta böğüre böğüre ağlarsın. Özlemle ağladığınız oldu mu hiç? 
Basit şeylerdir belki ama, özlersin onları. Yapabileceğin basit şeyleri yapıp, özlem bardağını taşırmamak gerekir diye düşünüyorum.
Şu dünyanın ne olduğunu veya ne olmadığını daha iyi anlarsın o zaman. 
Yaptığın veya yapmak istediklerin, belki de o özlemlerin seni yönlendirmesi olabilir. Onları yapmaya çalış ve olanları gör. Belki de yaptıkların ve/veya yapacakların sana uygun değildir. Annene uygundur, babana uygundur ya da bir başkasına. Sen ona göre karar ver. “Hım, bu bana uygun değilmiş”, “Haa, ben bunu seviyormuşum” diye yorumla. Ya yapmaya devam et ya da kendine uygun bir şekilde yap. 
Kendi fıtratına uygun şeyi yap. Bu şekilde analiz-sentez yapmazsan körü körüne bir hayat yaşamış olursun. Özlem bardağın da taştıkça taşar ve sen içinde huzuru yakalayamazsın. Özlemle gerçekleşmesini beklediğin huzuru yakalayamazsın. Belki de etrafına rahatsızlık vermiş olursun.
Annemiz, babamız veya sevdiğimiz yakınımız rüyalarımıza giriyorsa onları ziyaret edelim. Hal hatır soralım, onları memnun etmeye çalışalım. Eğer ölmüşlerse, onların hoşuna gideceğini düşündüğümüz şeyi/ şeyleri onları memnun etmek adına yapalım. İçimiz rahatlayacaktır ve özlem bardağını biraz boşaltmış, belki de taşmasını önlemiş olacağız. Özlemle, sevgiyle istediğimiz, beklediğimiz şeyleri, birlikte yaşadığımız ailemize, çevremize rahatsızlık vermeden, kendimiz yapmaya çalışalım ve kimseyi zorlamayalım. Ve bunu yapmanın karşılığında kimseden hiçbir şey beklemeyelim. 
Yaptığımız şeyi/şeyleri evrensel değerlere bağlı kalarak yapalım. 
Selamlar Saygılar Sevgiler