Çare

Çaresizlik içinde kalıp çare aradığınız oldu mu hiç? İçinden çıkamadığınız bazı şeyler için “Kime bahsetsem? Şöyle mi yapsam? Yok, öyle olmaz. Tamam, böyle yapayım o zaman. Yok yok öyle de olmaz. Eee nasıl olacak böyle? Kime danışsam? Bunu kim iyi bilebilir? Tamam, ona danışayım; ama benim bu mesele ikimiz arasında kalır mı?(Güven? Sır saklama?) Yok kalmaz. O zaman ona söyleyemem. O zaman kime?” dediğiniz oldu mu hiç? 
Danışılabilir ve güvenilir kişi olabilmek ne kadar önemli. Danışabileceğim kişi, aynı zamanda güvenebileceğim, sır tutabilecek kişi olsa ne iyi olur benim için.
Danışabileceğim kişi içi dolu olmalı, ruhen kişiyi rahat hissettirmeli, sizce de öyle değil mi? Duygu olmalı, benimle hemhal olmalı, öyle bekliyor insan. Hata mı ediyorum? O şekilde yapınca derdimin bir kısmı bayağı gidiyor zaten.
Çaresizlik duygusundan biraz kurtulunca, akla çözüm yolları da geliyor. Çaresizlik stresi azalıyor ve o durumda gerçekten çok basit gibi görünen ama öncesinde aklınıza gelmeyen öneriler geliyor.
İşte bu noktada çok söylenen bir söz var ya “çaresizseniz, çare ‘siz’siniz”, gerçekten öyle oluyor.
Çare ararken içinizin burkulduğunu hissettiniz mi hiç? Burkulan yer neresi bilemiyorum ama burkuldu, burkuldu. O burkulan her ne ise sanki kalın bir halat oldu. Sabaha kadar açılmadı halat. Öylece kaldı. Burkulan şey daha sertleşti kalas oldu sanki. Öylece durup rahatsız ediyor, eğilip bükülmüyor.
Kendi kendime konuşmaya başladım. Konuştum, anlattım, anlattım. Tekrar izah ettim. Tane tane anlattım. “Şu şöyle, bu böyle, bunu nasıl yapabilirim? Şunu nasıl yapabilirim? Şöyle yapsam olur mu? Öyle yaparsan şunlar olabilir. O zaman şöyle yapayım mı? Tamam, bak öyle olabilir. Ama onun da şöyle dezavantajları var. Onları da hesap etmelisin. Tamam, hesap edeyim de illa bir risk almam gerekecek zaten. Şu mu? Bu mu? Şu olsa daha iyi” Bu şekilde 3-4 saat geçmiş.
Baktım içimdeki kalas kaybolmuş, yerini eğilip bükülebilen bir şey almış. Kendimle konuşmam bana çok iyi geldi. Biraz rahatladım. Yapabileceğim şeyleri 1, 2, 3 diye madde madde yazdım ve sırasıyla yapmaya koyuldum. Birinci maddeyi yaptıktan sonra ben, daha bir ben oldum. Daha rahatladım. 
Çünkü yapabileceğim şeyleri biliyordum artık. Yapamayacağım şeylere “vah tüh” demenin faydası yok. Ben yapılması gerekenleri yapayım, gerisi gelir diye düşünüyorum.
İnsan tevekkül etmesini bilmeli.
Selamlar Saygılar Sevgiler