Resim (3)

Bir karar vermen gerektiğini biliyorsun. Geçmiş le gelecek arasında duruyorsun. Bir adım atsan geçmişin tatlı telaşına düşeceksin. Dönüp geri gitsen geleceğin belirsizliğine yuvarlanacağını hissediyorsun. Güvenebilir misin yarının getireceklerine? İçine şöyle yoklarken birisinin adını ünlediğini duyuyorsun. Sese dönüp baktığında karşındaki kafenin kapısında sana gülerek bakan bir kadın görüyorsun. Bir yerlerden tanıdık geliyor ama anımsamıyorsun.
 

“İnanmıyorum! İnanmıyorum nerelerdeydin? Ne zamandır yoktun. Şimdi buradasın.”
Heyecanla hızlı hızlı konuşan kadın koşup sana sarılıyor. O an nereden tanıdığını biliyorsun. Onu gördüğüne çok mutlu oluyorsun. Şefkatle sarıp sarmalanmak seni yumuşatıyor. Sevgiyle sen de sarılıyorsun.
“Buradayım işte.”
Kahkahalarınızın peşindeki sözcüklerinizin eşliğinde bir masaya oturuyorsunuz. Sohbet neşeyle, sevinçle devam ediyor. Konu konuyu açıyor ve sevinç yerini hüzne bırakıyor.
“İnanmıyorum ayrıldığınıza. Oysa ben evleneceğinizi duymuştum. 
Gözlerin nemleniyor. Konuşmak ile konuşmamak arasında kalıyorsun.
“Öyle oldu maalesef.”
“neden? Yani onun için her şeyi yaptın.”
“Evet yaptım ve aldatıldım.”
“Ben… ne diyeceğimi bilmiyorum.”
 

Bir şeyler söylemen gerekiyor  ama susuyorsun. Söylesen fark eder mi? Bilmiyorsun. Aklına okuduğun yazı geliyor. Üzerine düşünüyorsun. Bir sessizlik oluyor. Karşında oturan kadının gözlerindeki acıyı görüyorsun. Derin bir nefes alıp devam ediyorsun.
“annemiz ile ilişkimiz sevgiyi, babamız ile ilişkimiz ise güveni yaşama şeklimizi gösterirmiş. Anneme hep kızar, babamdan ise hep korkardım. Kızardım çünkü hep belki onaylanmak, belki sevilmek duygusuyla bir şeyler yapmak için çabalardı. Karşısındaki ona iyilik yapmış olsun olmasın fark etmezdi. Suistimal edildiğinin hiç farkına varmazdı. Korkardım çünkü sessiz sakin halinin altında hep bir otoriter bir adam vardı. Şimdi anlıyorum ki sevgimi annem gibi yaşadım ve güvenmek için babam gibi bir adamı seçtim.”