UÇMAK YAKIŞIR BİZE

Zaman zaman günah kokan işler yapsam da ve bu yüzden cezalandırılacağımı düşünsem de, Allah' ın varlığı ve  sonsuz adaleti beni hep teselli etmiştir.Ceza görsem bile, Allah'ın varlığını düşünmek mutlu ediyordu beni her zaman.
Bir de, insanın, kendisinden ziyade,  başkası için yaşaması dileğiyle yaratıldığına inanmışımdır.Kendisi için çalışıp biriktirmek ağır bir yük. Başkası için çalışıp biriktirdiğindir gerçek kazancın. Biri burada kalıyor, diğeri seninle geliyor. Ya da senden önce gidip , vakti geldiğinde seni karşılıyor. Kanat oluyor ve sonsuzluğa uçuruyor. Uçmak dururken, ben neden ayaklarıma pranga olacak, bırakın uçmaya engel olmayı, yerin dibine çekecek şeyleri biriktireyim ki?
Madem ki sonsuzluğu arzuluyoruz. Nasıl ki fani bir bedende sıkışıp kalmaktan kurtulup, özgürlüğe uçmak istiyorum, sözcüklere kanat takıp uçurarak şiir yapıyorsam, kendime de kanat takıp şiir gibi olmak istiyorum. 
Hem sözü söyleyene kanat, hem sözcüğe kanat. Yaşasın şiir! Yaşasın özgürlük!
Sözcüklere kanat takıp uçurarak şiir yaptığım gibi, deneme yazılarımla da okuyanlarıma kanat takıp uçurmayı arzuluyorum.
Bırakın dirileri, ölüleri bile düşünüyorum. Sabah kalktığımda bekleşiyorlar diye, dualarımı, sevgilerimi gönderiyorum. Enerji gönderiyorum onlara uçabilsinler diye.
Ha bu arada sözcüklere bazen sabaha kadar sohbet ettiğimiz oluyor.Bir sıkıntıları olduğunda hemen bana koşarlar. Uykudan uyandırırlar. Hiç üşenmem, hemen kalkar ilgilenirim. Gönüllerini alırım, eğlendiririm. Çok mutlu olurlar ve sevinçten uçarak giderken jest olarak bir iki şiir bırakmayı da ihmal etmezler.
Yoksa öyle kolay değil bu işler. Sevgi emek ister!
"Yine fazla uçtun" derseniz, işimiz sözcüklere kanat takmak olunca, uçurmayan kanadın kime ne faydası var. En azından sevinçten, mutluluktan uçarız gerisi gelir. Hep birlikte inşallah!
Çok mu fazla uçtum dersiniz?