Şiir yazilmaz verilir!

Şiir yazılmaz, şaire verilir. Daha önce de çeşitli yazılarımda belirttim. Şiir şaire Şiiristan' dan gelir özüyle, kokusuyla, tınısıyla. Şairin biçim tarzına göre kalıba dökülüp teslim edilir. Hepsi olmazsa da, şiirin tamamını yazdıracak donanımda lokomotif görevi olan esaslı bir numune. 
Şiiristan' dan mı Şiir Ülkesi' nden mi gelir bilmem ama şairin içine doğar. Şiir şairin içine doğar. Şair, şiirin geldiğini farkeder. Kan dolaşımı hızlanır, nabız atışları sıklaşır.  Tatlı bir meltem sarar içini. Bir mutluluk ki sormayın. Şair gelen misafirine elbise diker ve bu elbiseyle salına salına insan içine karışır şiir.
Hepsinden önemlisi de, ruhuyla gelir şiir. Tıpkı insan gibidir. Nasıl ki  insan ruhuyla doğuyorsa, şiir de şairin içine öyle doğar. Şairin, şiire ruh verme kudreti yoktur. Şair sadece elbisesini giydirir, insan içine çıkartır.
Şair, kendisine şiir verilmeden yani içine doğmadan şiir yazamaz mı? Yazar elbet. Yılların verdiği tecrübeyle yazar yazmasına da, hem de oturup en güzel haliyle yazar da, ruh veremediği için, motoru olmayan uçaklara benzer. Uçamadıktan sonra,.dünyanın en güzel uçağı olsa ne fayda.
Şiiri yazdıracak kadar  miktarı gelir. Bu şiirin mahiyeti itibarıyla esas yapısıdır. Görevi şiiri yazdırmaktır. İşi bittikten sonra ise ister gider, isterse şiirin içinde yer alır. Ama şiirin içinde kalmasa bile şiiri yazdıran odur, şiirin ruhunu getirip bırakmıştır şairin rahmine. Doğum sancıları kaç gün sürer bilinmez ama, ruhu getirip şaire teslim edenlerin işi, görevi bitmiş, sıra şaire gelmiştir. Şiiri doğuran şairidir. Şiir bu şaire aittir. Şiir böyle doğar. 
Ruhsuz şiir doğamaz. Yazmak için emek verilir. Çok uğraşılır ve sonuçta bir şeyler yazılır. Ama ruhsuz şiir sadece tecrübenin eseridir.Yürekle değil  akıl ve tecrübeyle yazılmış olup kurgusal bir çalışmadır sadece.
Yani diyeceğim o ki, şaire şiir yeteneğini veren yeteneğin sahibi, yazacağı şiirin ruhunu da şaire gönderir. Tıpkı insan nasıl doğuyorsa öyle. Şiir insana en çok benzeyen edebi türdür zira.