Samimi insanlar olmasa dünya çekilmez!

Samimi insanlar olmasa dünya çekilmez! Her şeyin başı samimiyet. Samimi olan insandan hiçbir zaman zarar gelmez. Diğer sözcük anlamı “ içtenlik”.   Ben insanları görüşlerine göre değil bu samimi olup olmama durumlarına göre ayırırım. Hangi görüşten olursa olsun, hangi siyasi partiden olursa olsun insanlar ikiye ayrılır: Samimi olan ve samimi olmayan. Yani bir işin gereği neyi gerektiriyorsa hiç düşünmeden onu yapanla, hesap kitap yaparak çıkarına göre davranan insan. Her yerde rastlayabilirsiniz bu çıkarcı tiplere. Cennet vaat etmese Allah’a bile inanmayacak tipler. Her işte bir çıkar ararlar. Verdikleri bir selam bile önceden planlanmış, hesabı kitabı yapılmış çıkarların başlangıç noktasıdır. Bunlar namaz kılsalar bile mükafatını Allah’tan değil amirlerinden beklerler, patronlarından beklerler ve alırlar da. “Allah böylelerinden bizi korusun!”  diye dua ederim hep. Dikkat edin böylelerinin yüzlerinde bir karanlık vardır. İnsanı sonsuz kayboluşun dehlizlerinde yok edecek bir karanlık hem de. Işıkları sönmüştür. Bütün lambalar kısa devre yapmıştır. İçleri de karanlıktır dışları da.  İyi ki samimi insanlar var bu dünyada. Yaşamı kolay kılarlar. Dünya bu güzel insanların sayesinde daha bir çekilir oluyor doğrusu.  Paylaşmayı seven, çıkarsız sevgi gösteren, maddi beklentisi olmayan, iki rekat da kılsa sadece Allah için namaz  kılan, gösteriş yapmayan ve mükafatını Yaradan’dan bekleyen şirksiz güzel insanlar. Aslında bu güzel insanlara cennetin daha yaşarken verildiğini görmüşümdür yüzlerinde. Bu bir kanıttır bence. Hem de en kolay görülen büyük bir kanıt. Bakın yüzlerine insana mutluluk verirler. Bütün lambaları yanmaktadır. Aydınlıktır içleri dışları. Gülen, mutluluk veren, ışık saçan, enerji veren yüzleri vardır. Bakışları sonsuz varoluşun yollarını gösterir bizlere.  Ne var ki çok az böyle insanlar.” Herkes böyle olsa ne güzel olur “ diye düşünmekten edemiyorum. Ama yok. Üç kuruşluk dünya menfaati için satmadıkları değer kalmayan insanlarla dolu etraf. Ne tuhaf! ” İyi ki ölüm var” diyorum bazen. Yoksa dünya hiç çekilmezdi doğrusu! Yazımı bir şiirimle bitireyim: 

Yaşamın özeti

topraktan gelmişiz

toprağa gidiyoruz

bir yağmur yağmaya görsün

çamurlaşıyor kimisi

cıvık cıvık mısmurdar

aman kimseye kalmasın

hep bana hep bana deyip

biriktireyim derken

bir kova

bir kova daha

damıtıyor kimisi de

bedenlerini santrala

suyu ışığa dönüştürüp

aydınlansın diye dünya

bir lamba

bir lamba daha

ne tuhaf

toprağa gidiyor ikisi de

birinin ardında çamur izleri

diğeri ışıklar içinde