İnsanoğlu daha yaşama adım atar atmaz, ölüm gerçeğiyle karşılaşıyor. İnsan, doğduğu andan itibaren her an ölebilir artık. Yaşlı genç, çoluk çocuk, hasta, sağlam , zengin fakir demeden her an ölüm gelip çatabiliyor.
Ölüm acı bir şey! Acı olmaz mı? Düşünsenize var olan birden yoka dönüşüyor. Yaşananlar anılara dönüşüyor.Ama ölüm var diye sonunda, insan kara kara ölümü düşünmüyor.Ölümü unutmanın yollarını arıyor.Nasıl olsa ölüm var. Çare yok. O zaman yaşamın her dönemini şölene, bayrama çeviriyor.
Çocuğu doğunca bayram ediyor, mevlit okutuyor, kurban kesiyor. Çocuğun disi çıkınca dış hediği, okumayı sökünce kordela, sünnet olunca düğün dernek!
Askere gidişinde eğlence, çocuğunu everince eğlence .. Dini günde bayram, milli günde bayram.
Eğlence, bayram derken ölümü de unutuyor ya da unutmuş gibi yapıyor. Hatta yeri geliyor ölenler için de üçü, yedisi, kırkı, elli ikisi yemekler, dualar , derken ölenleri de unutmuyor, ölümü de yaşama dahil ediyor.
Ölümü bile bile insan, yaşamı şölene çeviriyor, ölümü de yaşama katıyor.Atasını, dedesini, nenesini unutmuyor
Bu açıdan bakınca " insan olmak ne güzel" diye düşünüyorum. Düşünüyorum da, inan kılığında görünen bazı yaratıklara bakınca da insanlığımdan utanıyorum! Tecavüzcüsünden kadınları katledenleri, hayvanlara acımasızca ışkence edenleri, doğayı katledenleri, hırsızları, uğursuzları görünce de utanıyorum ve ünlü Azerbaycan' lı şair Bahtiyar Vahapzade' nın şu iki dizesi benim de kaygılarımı artırıyor:
" Korkarım öyle bir zaman gele
İnsanlar çoğala, insanlık öle!"
