YÜREĞİM YANIYOR YANAN MÜZEMİZ İÇİN..!!!

…kimi dağları sever… kimi yemyeşil ovaları… kimi eğlenmeyi ….kadehleri diplemeyi sever… Ama ben dostlar Çalış’ta Yörük Çadırı’nın önünde oturmayı… güneşin batışını izlemeyi ve arasıra geçmişi düşünmek… atalarımızın yaşamını beynimde canlandırmak için YÖRÜK MÜZESİNİ gezip, görmeyi severdim… yüz akımızdı bizim Yörük müzesi… belki yüze yakın çekim yapılmış ulusal TV’lerimizde yayınlanmıştı görüntüleri… öğünerek “biz buyuz” diye biliyorduk dosta… düşmana…!!! Fethiyemizin bir güzelliği yok oldu artık sevgili dostlar… insanlığın yüz karası bir el kül etti Yörük Müzemizi… Yörüklüğümüzle öğünürken müzemizi gösteremeyeceğiz misafirlerimize…! “Bizim geçmişimiz bu” diyemeyeceğiz…!!! Çalış mahzun dostlarım…! Yaktı… hem de tüp getirerek… ama yazık… çok yazık… acaba insan mı… yoksa insan şeklinde birimi ki yakan GEÇMİŞİMİZİ…!!! Bu müze sadece KERİMOĞLU İSMAİL’in değildir… hepimizindi… atalarımızın yaşamının günümüze yansımasıydı…! Şu satırları yazarken inanın boğazım düğümleniyor… yüzlerce insanımız var şu an YANIK MEKANDA… her bir yüzde hüznü… acıyı… gözlerde mahzunluğu okuyorum…! Diyorum ki dostlarım… önce birlik olmaya çalışalım… hain duygular taşıyan insanları aramızda barındırmayalım… Fethiyeli Fethiye’ye sahip çıkmalıdır… Fethiye’de yaşamını sürdüren YURDUMUZ insanları ile elele verip; FETHİYE SEVDASINI YÜREKLERİMİZE NAKŞEDELİM… Yüreğim acıyor dostlarım… Çalış’ta çay içerken… otururken Yörük Çadırı’nda… güneşin batışını izlerken eski HAZZI duyamayacağım… Çünkü Fethiye bir güzelliğini yitirdi… Dilerim diğer güzellikleri yitirmez… SAHİP ÇIKARIZ… dileğim ve isteğim bu benim…!!! Hoşçakalın…!!!