Dün gece Mesut Topal‘ın, Farabi anlayışı derlemesi olan, ”Var mısın ki Yok olmaktan Korkarsın” Kitabını okudum.
Kitap akıcı bir dil ve üslupla yazılmıştı. Üzerinde harcanan emeğe bu bakımdan değmişti. Genişlik ve derinliği ise oldukça yetersizdi. Konular yüzeysel, seri şekilde geçilmişti. İçerik olarak bugüne kadar ki tüm dinsel öğretilerin ideolojik fikirlerin savunduğu temel değerleri yüzeysel olarak dile getirmişti.
İnsan yaşamına ya da toplum gerçekliklerinin derinliklerine inememiş sığ sularda balık avına çıkmış gibiydi.
Tüm benliğimizle karşı çıktığımız ya da tamamıyla kendimizi adadığımız dinlerin ve ideolojilerin üzerinde anlaştığı konulara bolca kelime cambazlığı ile dokunuşlar gerçekleştirmişti.
Konunun ciddiyetini belirtmek adınaysa bolca batı felsefesini şahit tutma çabasına girmişti. Günümüzde artık çatırdayan inandırıcılığını kaybetmiş olan yaklaşımları sevgi tomurcuğu edasıyla anlatmaya aşırı bir gayret sarf etmiş.
Yazarın şirin gözükme telaşı her paragrafta gözüme çarpmıştı. Farabi’nin fikirlerini seyrelterek sonuç elde etmeye çalışan arkadaşımız sonuç olarak şu çıkarıma varmış diyebiliriz. Herkesin çıkarının ortak olması nedeniyle her tür kısıtlamalardan kurtulmuş bir yaşama duyulan özlemi ortaya koymaya çalışmış. Bunun içinde suyu bulandıran kimse olmadan sistemin peşine takılmayı ve yapılanları asileşmeden kabul etmeyi önermiştir.
Bunlar doğu felsefesinin mihmandarı olan Farabi’nin gerçek düşünceleri midir? Bunu da ancak okuyup insan kendisi ayırt edebilir. Bu konuda kendimi ehil görmediğim gibi yanıltıcı tavsiyelerde de bulunmak istemem. Kişi yaptıkları bakımından topluma karşı sorumlu ise de düşündükleri bakımından kendisine karşı sorumludur. Bir yazar olarak kişisel sorumluluk özgürlüğünün bende kalmasını tercih ederim. Kitabı edinmek edebi açıdan bir çok şey katabilecekken mental anlamda bir eksiklik yaratmayacaktır.
Keyifli haftalar dilerim .
