Cemre

Yerimde duramıyorum.
Uyumak istemiyorum.
Kitap okumak istiyorum.
Yazmak istiyorum.
Konuşmak istiyorum.
Çalışmak istiyorum.
Çalışmak istiyorum.
Çay içmek istiyorum.
Arkadaşlarımla görüşmek istiyorum.
İş yerindeki arkadaşlarımla görüşüp işimize farklı bir boyut kazandırmak istiyorum.
İçim içime sığmıyor adeta.
Hayatta yeni bir sayfa, yepyeni bir sayfa açmak istiyorum.
Bilerek ya da bilmeden kırdıklarım varsa, hepsinden ama hepsinden 
özür diliyorum,
özür diliyorum.
Bana karşı yapılanlar için de herkesi ama herkesi affediyorum, affediyorum, affediyorum. 
İçim içime sığmıyor, içim coşkuyla dolu.
Kaya gözünden gümbür gümbür akan bir su gibiyim.
Buz gibi, berrak, tertemiz, hızla, coşkuyla akıyorum. 
Su akar yolunu bulur derler ya, akıyorum delicesine.
Elimde çay, arka fonda beni rahatlatan ezgiler,
gökyüzü berrak, dolunay adeta bana gel, bana gel diyor.
Ya yıldızlar; gökyüzüne serpilmiş kıvılcımlar gibiler, o kadar uzaktalar ki en yakın yıldızın yaklaşık 4,5 yıl önce gönderdiği ışığını görebiliyorum.
Kale kapısını açarsınız esirler özgürlüğe koşarlar ya, işte öyle, öyle coşkun haldeyim. 
Beni esir eden şeylerin bir kısmından kurtuldum herhalde.
Her şeye rağmen.
Üzerimden kaç yuğgu taşı geçti bilmem, sanki onları hiç hissetmiyorum. Onlara, olanlara rağmen coşuyorum, koşuyorum.
(Yuğgu taşı: Loğ taşı, toprak damı düzlemek ve pekiştirmekte kullanılan taş silindir)
Yaralandım, berelendim, elek gibi delik deşik oldum. Üzerime aldığım örtüler onları, olanları kapattı. Belki hiçbiri görünmüyor. 
Ayaktayım, yürüyorum, koşuyorum.
Hayattayım koşacağım, koşuyorum. 
Zaten hayatın kendisi coşku değil mi? Canlılık bir coşku değil mi? 
Baharın gelişi coşku değil mi?
İçime düşen kor, coşturuyor beni dostlar. 
Beni dostlar coşturuyor. Dostluklar coşturuyor beni. 
Selamlar Sevgiler Saygılar