Belki bir daha yüksek topuklu ayakkabılarım ile Yeri döve döve dimdik yürüyemem Her gün biraz daha kırılır hevesim Kendime yetmez olur nefesim Birer birer ayrılır buradan sevdiklerim Gerçekleşse de geç kalmış dileklerim Mazide kalır gülüp sevindiklerim Yine de elimde bir demet taze çiçektir ümitlerim Belki bir gün bir gencin selamına, Çocuklar gibi sevinirim Kim bilir belki ben de gönülden sevilirim Genç kalamasam da gülümseyebilirim Ayaklarımın taşıdığı kadar der gezerim Yorulduğum yerde çöker dinlenirim Doğum ile ölüm arasındaki mesafeyi ölçerim Dimdik duramasam da yüreklice ecelimi beklerim